Zarfın İçindeki Madam

Sanırım her şey birbirini takip eden tesadüfler zincirinin sonucu. Bir anda hiç aklımda yokken çocukluk arkadaşım Doğan'ın "Hadi gel buluşalım" demesiyle başladı bence. İki fil hafızalı çocukluk arkadaşının bir araya gelmesi demek uzun sürecek bir nostaji rüzgarının başlangıcı demektir. O gece o kadar geriye gittim ki bildiğin 7-8 yaşlarıma döndüm. Sadece 90'lar müziklerine sardığımızda aklıma gelen ufak tefek şeylerin daha da derini.

Bayadır yazmadım buralara, twitter falan derken boşaltınca bütün irini blog boşlandı azıcık, farkındayım. Merhaba dünyalı. Geçen gün bir festival oldu bilmem takip ettin mi, o festival 10 yıldır yapılıyor bu topraklarda. Hatta birine katılmışlığım bile var. Efes Pilsen One Love konserinden bahsediyorum şu an. Genel olarak ilgimi çekmeyen bir festival zira ben yabancı müzik dinlemeyen bir insanım ama bu festivali deli gibi bekleyen, gruplar açıklandığında çılgına dönen pek çok arkadaşım var. Önemli gruplar geliyormuş, ben tanımıyorum ama benim  tanımamam gelen grupların öneminden bir şey götürmüyor. Hani "birine katılmışlığım bile var" demiştim ya o sene Morrissey gelmişti mesela, ben ilk kez izlemiştim onu ve hayran kalmıştım. Ondan önce de sonra da müthiş gruplar gelmiş. Parkorman'da yapılırdı bu festival, gün geldi Santralİstanbul'a taşındı, vardır elbet mantıklı bir sebebi. Sonra festivale 2-3 gün kala Eyüp halkı ayaklandı oysa ki o festivalin orada yapılacağ

Lisede hala ne bok olacağını bilmeyen çok tanıdığım vardı benim ki ben meslek lisesinde okudum. Abi bir insan meslek lisesinde bile ne olacağına karar vermiş olamaz mı lan? Liseyi bırak üniversitede bile var bu ne olacağını bilmeyen tipler. Ben başından beri biliyordum arkadaş. Ben senaryo yazıcam dedim hala da tek amacım bu. Hee yanında radyo olur kurgu olur onlar olursa güzel olur bir nevi mantının sarımsaklı yoğurdu onlar ama mantı senaristlik benim için.

Hrant Dink Dava tiyatrosu tüm komedisiyle sürerken ağzımı açıp tek kelime edesim gelmedi. Ne mahkemenin verdiği karar şaşırttı beni ne de 19 Ocak'ta Taksim'den Agos'a yürüyen insan sayısı. Gel gelelim bir durum var ki iki kelam etmeden geçemiyor insan. Hrant Dink öldürüldüğünde söylenen bu söz 5 yıldır bir sembol haline geldi. " Hepimiz Ermeniyiz. " ırkını, atanı, kanını inkâr etmek değildi bu söz, hem bir empati çabasıydı hem de Ermeni olduğu için öldürülen birinin arkasından söylenen biriz mesajıydı. Anlamadılar, anlayamayacaklar Ölüleri ölülerle kıyaslamak gibi de bir huyumuz var bizim milletçe. Uludere’de gördük bunu. Daha önce de çok gördük, en ufak acıda bile gördük. Amy Winehouse’da da gördük, Defne Joy Foster’da da gördük. Ölüme üzüldüğün anda biri çıkıp “Ona üzüleceğine buna üzül.” dedi, ölüleri tartar olduk. Şimdi de Hrant Dink ile şehitleri kıyaslar olmuşlar. Şehitler Ermeni oldukları için öldürülmüş gibi, şehitlere saldırılacağı istihbaratı daha ö