Alıştıkça, yaşadıkça ÖNEMSİZ GİBİ GELİYOR!
Şu saatte ve şu kafayla yapabileceğim en güzel hareketi yaptım ve Malt-Arıza albümünü açtım. Bilmem bir tek bana mıdır Malt'ın bu ruh değişimi hali. Her neyse, albüm ilerlerken "Önemsiz" adlı şarkıları çalmaya başladı, kafamda da bu yazı canlandı. Canlı canlı yazıyoruz şimdi, süt bozulmadan.
"Acılar insanı olgunlaştırır" ya da en açık haliyle "Götüne giren kazık ne kadar çoksa o kadar büyüksün" düşüncesi bana saçma gelir, bilmiyorum şu an bunu çelişkilendirecek bir yazım var mı? Vardır illa ki, çelişkili bir insanım ben ama şu yazıyı yazarken inandığım tek şey acılarla büyümüyoruz, acılara alışıyoruz.
Acılara alıştıkça büyüyor oluyorsak; tamam, eyvallah, cümle doğru ama kazık yedikçe olgunlaştığımıza dair bir düşünceye ben inanmıyorum.
Bu düşüncemi size normal kafayla bin bir gece masalıyla anlatırdım ancak şu an "NET" kafamdayım, çünkü kafam güzel, dünya boktan.
Örneklerle gidelim; İlk aşk kazığınızı düşünün ama öyle çocukluk aşkınızın mahalleden taşınması falan buna dail değil harbi kazığı düşünün, kızın/erkeğin sizi sikip bıraktığı, arkadaşınızla kırıştırdığı, "abi seviyorsan git konuş bence"cilerin gazına gelip de konuştuğunuz ve "sen kimsin lan ben senle çıkayım"ı duyduğunuz anlara gidin. Şimdi siz bu kazığı yediniz sonra daha normal ilişkilere büründünüz, gün geldi gene siktir çekildi ve bunu kolay atlatmanızın tek mantığı; ALIŞTIKÇA, YAŞADIKÇA ÖNEMSİZ GİBİ GELİYOR.
Acılar bizi olgunlaştırmıyor, alıştırıyor. Bir kazığı yiyen aynısına daha sonra tepki vermiyor, o salak da bunu "beni acılarım olgunlaştırdı" sanıyor. Psikolojide bunun bir adı var ama bu şekilde geçmiyor tabii ki. Ne olduğunu şu an ismen unuttum, cismen hafızamda. Hani sıkıcı psikoloji hocaları şu örneği verirdi ya; Bir doktorun ilk hastasını kaybettiği ile 50. hastasını kaybettiği tepkisi aynı olmaz. neydi lan onun adı? her neyse hayattaki de bu işte; alışmak.
Mesela sigara yasağını düşünün. Çıkacağı zaman sigara içenlerin hepsi feryat figan etti de şimdi kapalı alanda içmeye teşebbüs bile etmiyor, alışmak işte. Kimse "Olgunlaştım kapalı alanda sigara içmiyorum" diyor mu? demez de.
Acılar insanları olgunlaştırmaz sadece bir sonraki acılara bağışıklık sağlar!
"Acılar insanı olgunlaştırır" ya da en açık haliyle "Götüne giren kazık ne kadar çoksa o kadar büyüksün" düşüncesi bana saçma gelir, bilmiyorum şu an bunu çelişkilendirecek bir yazım var mı? Vardır illa ki, çelişkili bir insanım ben ama şu yazıyı yazarken inandığım tek şey acılarla büyümüyoruz, acılara alışıyoruz.
Acılara alıştıkça büyüyor oluyorsak; tamam, eyvallah, cümle doğru ama kazık yedikçe olgunlaştığımıza dair bir düşünceye ben inanmıyorum.
Bu düşüncemi size normal kafayla bin bir gece masalıyla anlatırdım ancak şu an "NET" kafamdayım, çünkü kafam güzel, dünya boktan.
Örneklerle gidelim; İlk aşk kazığınızı düşünün ama öyle çocukluk aşkınızın mahalleden taşınması falan buna dail değil harbi kazığı düşünün, kızın/erkeğin sizi sikip bıraktığı, arkadaşınızla kırıştırdığı, "abi seviyorsan git konuş bence"cilerin gazına gelip de konuştuğunuz ve "sen kimsin lan ben senle çıkayım"ı duyduğunuz anlara gidin. Şimdi siz bu kazığı yediniz sonra daha normal ilişkilere büründünüz, gün geldi gene siktir çekildi ve bunu kolay atlatmanızın tek mantığı; ALIŞTIKÇA, YAŞADIKÇA ÖNEMSİZ GİBİ GELİYOR.
Acılar bizi olgunlaştırmıyor, alıştırıyor. Bir kazığı yiyen aynısına daha sonra tepki vermiyor, o salak da bunu "beni acılarım olgunlaştırdı" sanıyor. Psikolojide bunun bir adı var ama bu şekilde geçmiyor tabii ki. Ne olduğunu şu an ismen unuttum, cismen hafızamda. Hani sıkıcı psikoloji hocaları şu örneği verirdi ya; Bir doktorun ilk hastasını kaybettiği ile 50. hastasını kaybettiği tepkisi aynı olmaz. neydi lan onun adı? her neyse hayattaki de bu işte; alışmak.
Mesela sigara yasağını düşünün. Çıkacağı zaman sigara içenlerin hepsi feryat figan etti de şimdi kapalı alanda içmeye teşebbüs bile etmiyor, alışmak işte. Kimse "Olgunlaştım kapalı alanda sigara içmiyorum" diyor mu? demez de.
Acılar insanları olgunlaştırmaz sadece bir sonraki acılara bağışıklık sağlar!
Yorumlar
Yorum Gönder