Herkessiz

Bazen düşünüyorum, bakıyorum hayatımdaki herkese, hangisi olmasa yapamazdım diye düşünüyorum, kimseyi bulamıyorum. Hayatımdakiler mi çok boş diyorum, hayır hayat çok boş… Zaten yalnız geldiğin hayatı niye biriyle sürdürmeye çalışıyorsun ki? Yalnızsın, dünyada daha büyük bir gerçek de yok üstelik.
“Yalnızım,yalnızız,yalnızlıklar elimde değil” demiş Vega kimin elinde ki… Bak, geçmişine bak, kimler gelmiş kimler geçmiş gör. Sevgililer, aile üyeleri, dostlar gelip geçmemiş mi? Her kuyudan kendin çıkmamış mısın? Olmadı kuyudan çıkaran başka bir kuyuya atmamış mı? Sürekli bir birine ihtiyaç, sosyal varlığız ya, birlikte yaşamak yaşamımızın bir kuralı. Bu çıkar ilişkisi değil de ne? Ekmek yapamadığın için fırıncıya muhtaçsın, kaynaktan su çıkartamadığın için sucuya muhtaçsın, müzik yapamadığın için yapana muhtaçsın, film çekemediğin için çekene muhtaçsın, elinle idare edemediğin için sevgiline muhtaçsın… Hayat bu işte.

Bir dost neden var? Dertleşmek için. Bu bile bir çıkar ilişkisi, beni anlayacak, her halimle sevecek, her zor anımda yanımda olacak birinin ihtiyacı ki bu da dostun tanımı. Çıkar ilişkisi herşey.

Her tanışmamız bir çıkar ilişkisi, her sevmemiz kendimizi tatmin etme duygusu, bize aşık olan birinin verdiği haz, bizi sevmeyen birinin verdiği acıyla duyulan haz, herşey haz.

Müzisyen bile sahneye kendini tatmin etmek için çıkar, alkışlar, sahne, ışıklar… Sen onu dinlemeye gidersin sırf acıların depreşsin diye yoksa bu kadar ilgi görmezdi aşk şarkıları. Açın bakın aşk şarkılarını en çok ilgi gören en çok acı verendir her zaman.

Acı çekmeye duyduğumuz özlem için bile hayatımızda birini tutarız, sırf acı versin diye, onu acı verse de sevdiğimizi sanırız,yalan. Oysa ki onu sadece acı verdiği için severiz, o tarafımızı tahmin etsin diye.