Belki güneş bir gün ikimiz için doğar

Kimse kimsenin herşeyi olamaz mı? Sen benim herşeyimken hem de. Sensiz kimsenin kimsesi miyim bilmem,belki. “Beni bırakma” demek için çok geç,sen bırakmışken hem de. Sen bıraktın herşeyi,benimle mutlu olma ihtimalini,belki de onu.

Sensizliği ilk kez bugün,şuan hissediyorum,onca kavgamız,küsmemize rağmen bunu hiç hissetmemiştim. Çok boş içimde bir yerler. “Ben olmıycam artık” desen de ben hala bekliyorum seni,bakıyorum ordan,gelmiyceni bile bile. Seni yaralayan,bizi engelleyen herkese kızarken bir yara da ben oldum kalbinde,ne kadar derindir bilmem. Kendini ve hislerini o kadar saklamışsın ki hala sevdiğine inanmıyorum.

Sadece yanındayken olan mutluluk yetmiyorken şimdi onu bile arıyorum. Çok kötüyüm sensiz,gel kurtar diye bekliyorum. Kendini kurtaramazken beni ne kadar kurtaracaksın bilmiyorum,sadece gelmeni,yanımda olmanı istiyorum.

Senle büyüttüğümüz düşleri seninle yaşamak isterken… Sarhoşum gene di mi? Neden kalabalıkta içerken gecenin sonunda yalnız kalıyorum ki? Yalnız kalmaktan korkuyorum belki de Burcu’nın dediği gibi.

Ne sen baktın ardına ne ben hep ayrı yollarda yürüdük. Sustu bu gece,karardı yine ay.

Gitmeseydin diye düşünüyorum,yanılıyorum. Birimizden birinin gitmesi gerekirdi şu ruh halinde. Ben oldum o belki de sen. Durum öyle ki belli değil giden,kalan. Kalansa terk eden,sensin giden. Gidenseyde kabahat,benim suçlu olan.

Hala anlayamıyorum neden olmadığını benden mi,senden mi? Dönmek istiyorum Vosvos’a,gördüğüm ilk güne,omzuna yattığım ilk güne ya da Yasemin Mori konserine.

Birden ay ışığını kesti,bir de sen çok değiştin.

Kırabilirim,kurtarabilirim sandım seni zincirlerinden,erken mi yoruldum ya da yordum? Şuan tek istediğim gerçekten o zincirleri kırabilecek birini bulman. Benle olmadı,önemli değil. Yalnızlığını sevmediğini de biliyorum. Issız Adam vari takılmanın da bir mantığı yok,sen o olamazsın. Bir gün “onu” bulursan bana haber ver.